براساس تعریف سازمان بهداشت جهانی و مقالات، عموما به افراد بالای 65 سال سالمند می گویند. سالمندی فرایندی اجتناب ناپذیر در بشر است که به تحلیل تدریجی پیش رونده در قسمت های مختلف که منجر به بروز ضعف قدرت جسمانی می گردد، اطلاق می شود. بر اساس آمار سازمان جهانی بهداشت در سال 2019 ، تعداد افراد بالای 60 سال، 1 میلیارد نفر بود. این تعداد در سال 2030 به 1.4 میلیارد و در سال 2050 به 2.1 میلیارد نفر افزایش خواهد یافت. این افزایش با سرعتی بی سابقه در حال رخ دادن است و در دهه های آینده به ویژه در کشورهای در حال توسعه سرعت خواهد گرفت. همچنین گزارش شده است که 70 درصد این افراد در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران هستند. با پیشرفت شرایط اقتصادی و بهداشتی، میانگین سن جمعیت در حال افزایش است. تخمین زده شده که تا سال 2050 بیش از 25 میلیون نفر از جمعیت ایران بیش از 65 سال سن داشته باشند. بر این اساس فقدان برنامه مناسب برای این جمعیت باعث می شود که در کمتر از چند دهه، با مشکلات غیر قابل حلی و ناسازگار با هزینه های اقتصادی رو به رو شویم. به تدریج در طی افزایش سن تغییرات و اختلالاتی در عملکرد فیزیولوژی بدن ایجاد می شود که در دهه ششم به بعد چشمگیرتر می شود. در سالمندی و با افزایش سن، عوامل زیادی از جمله کاهش قدرت عضلانی ، نفوذ بافت چربی به عضله و کاهش سطح مقطع عضله، اختلال در توانایی های حسی ، کاهش سرعت هدایت عصبی ، تغییر در رفلکس های نخاعی ،کاهش حس های مختلف بینایی ، وستیبولار و سوماتوسنسوری ، کاهش سرعت راه رفتن و کوتاه شدن قدم ها باعث کاهش هماهنگی سیستم های مختلف و تعادل می شوند. به علاوه در سالمندان پردازش اطلاعات آهسته تر است. به همین دلیل ریسک افتادن در افراد بالای 65 سال بسیار زیاد است یکی از شایع ترین مشکلات عمومی دوران سالمندی اختلال تعادل و افتادن است. سن یکی از عوامل اصلی خطر برای افتادن است. در افراد مسن خطر مرگ یا آسیب جدی ناشی از زمین خوردن بسیار زیاد بوده و با افزایش سن این خطر افزایش می یابد. افتادن با تغییرات بیولوژیکی مربوط به سن به طور تصاعدی افزایش می یابد. مطالعات نشان داده که یک سوم افراد 65 سال حداقل سالی یک بار افتادن را تجربه می کنند. این میزان برای افراد بالای 70 سال به 42-32٪ افزایش می یابد و بطور کلی دفعات افتادن و آسیب های بعد آن با افزایش سن بیشتر می شود. بیشترین گزارش افتادن در سالمندان در هنگام جابجایی و راه رفتن بوده و کمتر در حالت ایستا گزارش شده است. بنا به گزارش سازمان بهداشت جهانی هر ساله حدود 37.3 میلیون مورد زمین خوردن نیازمند به مراقبت های پزشکی اتفاق می افتد که حدود 424000 مورد آن منجر به مرگ می شود. از این بین بیشترین سهم مربوط به سالمندان بالای 65 سال می باشد. تنها نیمی از افراد سالمندی که بعد از زمین خوردن بستری می شوند ، بیشتر از یک سال زنده خواهند ماند. عمده ترین دلیل اصلی بستری شدن در بیمارستان به دنبال افتادن، شکستگی لگن ، آسیب های مغزی و آسیب های اندام فوقانی است. علاوه بر این ، زمین خوردن ممکن است منجر به سندرم پس از زمین خوردن شود که شامل وابستگی ، از دست دادن استقلال ، گیجی ، بی حرکتی و افسردگی است. این شرایط منجر به محدودیت بیشتر در فعالیت های روزانه این افراد خواهد شد. بروز برخی از آسیب های ناشی از افتادن مانند شکستگی و آسیب نخاعی ، طی سه دهه گذشته به میزان قابل توجهی (131 درصد) افزایش یافته است. اگر اقدامات پیش گیرانه در آینده نزدیک انجام نشود ، پیش بینی می شود که تعداد آسیب های ناشی از افتادن در سال 2030 ،100٪ بیشتر باشد. محققان گزارش کرده اند که ضعف عضلانی ، اختلال تعادل و محدودیت در راه رفتن از عوامل اصلی افتادن در سالمندان است که نشان دهنده ارتباط بین ناتوانی های سیستم های اسکلتی عضلانی و افزایش افتادن در سالمندان است.افتادن و عواقب ناشی از آن یک نگرانی قابل توجه برای سالمندان و مراقبین آن ها و جامعه درمانی است. شناسایی ریسک و خطر افتادن برای ارجاع مناسب به مداخلات پیش گیرانه بسیار مهم است. با توجه به تغییرات گفته شده در فرایند سالمندی ، افتادن یک مسئله چند فاکتوری است که تا به حال هیچ یک از اقدامات اندازه گیری ریسک و پیش بینی آن دقیق نبوده اما اطلاعات محدودی وجود دارد که تاریخچه افتادن و خود اظهاری مبنی بر عملکرد فرد، افتادن در آینده را به بهترین وجه پیش بینی می کند با توجه به مراحل گفته شده در صورت ضعف و مشکل در هر یک ، باید آنها را با تجویز تمرینات تعادلی و تقویت عضلات ، تغییر داروها یا دوز آن ها ، تنظیم فشار خون و بهبود سیستم قلبی عروقی ، تجویز کفش مناسب و یا وسایل کمکی و تغییر در محیط زندگی آن ها بهبود بخشید. با توجه به آمار های گزارش شده در سازمان بهداشت جهانی از تعداد سالمندان و میزان افتادن در آن ها و رشد آن به خصوص در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران و آسیب های ناشی از آن ، لازم است تا با داشتن برنامه هایی برای شناسایی سالمندان در معرض افتادن ، این گروه از افراد جامعه را با استفاده از تست هایی ساده و در دسترس و کم هزینه بررسی کرده و برای جلوگیری و کاهش آسیب های ناشی از آن ،برنامه های پیشگیری کننده ازجمله انجام تمرینات منظم کششی، دامنه حرکتی و تقویتی را انجام داد. تذکر: کلیه مدارک ارسالی مربوط به شرکت فارس طبیب تکنولوژی میباشد و استفاده از آن پیگرد قانونی دارد.