مصاحبه اختصاصی با سید سعید غیاثی، رتبه سوم جایزه برنامه ملی آبادیران در بخش نخبگان

دریافت جایزه برنامه ملی آبادیران، برای طرح توانمندسازی بانوان سرپرست خانوار در مناطق کم‎برخوردار

برای طرح توانمندسازی بانوان سرپرست خانوار در مناطق کم‎برخوردار، موفق به دریافت جایزه برنامه ملی آبادیران شده است.

به گزارش دبیرخانه برنامه ملی آبادیران، رتبه سوم جایزه برنامه ملی آبادیران در توضیح معرفی خود گفت: سید سعید غیاثی، سال ۱۳۶۷ در مغان متولد شدم.دانشجوی ترم آخر دکترای علوم و مهندسی آب خیز دانشگاه تربیت مدرس هستم.

رتبه سوم جایزه برنامه ملی آبادیران  در خصوص حوزه فعالیت خود و پروژه‌‌ی رتبه آورده در جایزه ملی آبادیران اظهار کرد: بنده چند سالی است که در زمینه ایجاد اشتغال و توسعه کسب و کار در مناطق کم‌برخوردار فعالیت دارم، فعالیت خود را از بنیاد علوی شروع کردم. طرح‌هایی در شمال غرب ( چهار استان آذربایجان شرقی و غربی و زنجان و اردبیل) انجام داده‌ام.

وی اضافه کرد:  با توجه به اینکه بنده اصالتا برای آن منطقه هستم، پروژه‌های آن‌ مناطق را به بنده محول کردند و از این طریق روزنه‌ای باز شد و ما توانستیم در امر اشتغال در مناطق کم‌برخوردار فعالیت داشته باشیم. اکنون در طرحی مشارکت کردم که متولی آن وزارت کشور است، آن طرح توانمندسازی بانوان سرپرست خانوار است که مجددا منطقه شمال غرب را به بنده محول کردند تا در بخشی از مناطق کم‌برخوردار بتوانیم ایجاد اشتغال و درآمد کنیم. از این طریق بنده به بنیاد نخبگان معرفی شدم و از سال ۱۳۹۵ عضو بنیاد علمی نخبگان هستم و سپس با آبادیران آشنا شدم. رزومه خود را که شامل فعالیت‌هایی در زمینه آبادی این مرز و بوم به ویژه در زمینه اشتغالزایی داشتم، ارسال کردم و به عنوان نفر سوم انتخاب شدم.

وی در خصوص کاربرد طرح برنده در حل مشکلات کشور و مناطق کم‌برخوردار بیان کرد: اشتغال رکن اصلی اقتصاد در مناطق کم‌برخوردار است. در شهرهای بزرگ مانند تهران مشکلات کمتر است، به عنوان مثال کاریابی چه برای خانم و چه برای آقا کار سختی نیست ولی شهرهای کوچک‌تر متفاوت‌ است و هنوز بافت سنتی خود را حفظ کرده‎اند. به عنوان مثال خانمی که در شهری از استان آذربایجان زندگی می‌کند محدودیت‌های بسیار بیشتری نسبت به خانمی که در تهران زندگی می‌کند دارد.

برنده رتبه سوم جایزه ملی آبادیران تصریح کرد: اگر در تهران شرکتی عذر کسی را بخواهد به راحتی در شرکت دیگر مشغول به کار می‌شود ولی در مناطق کم‌برخوردار که سنتی هستند موانع بسیار است و این مسئله کار ما را مشکل می‌کند.

 وی به عنوان مثال به محدودیت‌های فرهنگی و اجتماعی برای زنان در برخی از این مناطق اشاره کرد و گفت: تصور کنید در شهر مراغه، خانمی به دلیل محدودیت‌های فرهنگی، حتی امکان خروج از خانه برای کار را نداشته باشد! این معضلات، کارآفرینی و اشتغال‌زایی در این مناطق را با دشواری‌های زیادی روبرو می‌کند.

 بنابراین چالش ما بسیار بیشتر بخواهد بود و باید شغلی را برای این خانم فراهم تا علی رغم اینکه اینکه آرامش خود را با حضور در خانه میبیند، بتواند کار کند و امرار معاش هم داشته باشد و درآمد کسب کند. برنامه‌ریزی برای ایجاد شغل‌های خانگی متناسب با نیازها و شرایط این زنان، می‌تواند گامی مؤثر در جهت توانمندسازی آنها و توسعه اقتصادی مناطق کم‌برخوردار باشد.

درنتیجه کار کردن در مناطق کم‌برخوردار بسیار سخت است، اگر ما بتوانیم مطابق با علایق، سلیقه‌ها و شرایط این افراد شغل ایجاد کنیم هم آرامش آن منطقه و خانواده حفظ خواهد شد و هم چالش مهاجرت که معضل بزرگی است حل می‌شود.

وی تاکید کرد: افراد روستا به دلیل نبودن شغل مناسب به شهر می‌روند و می‌بینند در شهر هم شغلی نیست به مرکز استان می‌روند و میبینند آنجا هم خبری نیست. این درحالیست که حتی به داخل شهر های بزرگ‌تر مانند پایتخت می‌آیند و این مسئله ناهنجاری‌های داخل جامعه را شکل می‌دهد. بنابراین اشتغال مهم‌ترین رکن است و انسان تا زمانی که نتواند نیازهای خود را رفع کند، این مشکلات را خواهد داشت.