برشی از کتاب ترش شیرین

همان وقتها و بین همان زمزمه‌ها بود که یک نفر از من پرسید: نمی‌تونی دستگاهی بسازی که بشه باهاش زرشک رو دونه دونه کرد؟ سوالش جرقه ای بود که یک گوشه از ذهنم را روشن کرد. آنقدر روشن که شروع کردم به پرس وجو درباره زرشک چند سالی بود که با غدارها همه زرشکشان را خشک نمی کردند و مقداری از آن را تازه و نوبرانه می فرستادند به شهرهای مختلف باغدارها برای فروش زرشک تازه دو روش داشتند. گاهی شاخه های کوتاه بر زرشک را توی کارتن بسته بندی می کردند و می فرستاند به بازار میوه و تره بار شهرهای دیگر گاهی هم مشتری هایشان زرشک دانه دانه شده را می پسندیدند. دانه کردن زرشک ها بیشتر بازنها بود. از صبح که مردها برای شاخه چینی زرشک راه می افتادند توی باغ ها زن ها پهلو به پلهو می نشستند دور سفره ای که ساعت به ساعت از شاخه های تازه چیده شده زرشک پر و خالی می شد. غروب نوک انگشت های زن ها از تیغ های شاخه ها سوزن سوزن میشد؛ ولی فقط توانسته بودند چهل پنجاه کیلو زرشک دانه شده را تحویل باغداری بدهند که روزی چند صد کیلو شاخه زرشک از باغش برداشت می کرد. دانه کردن دستی هم زمان بر و کم صرفه بود؛ ولی به همان میزان هم نسبت به فروش زرشک خشک برای باغدار به صرفه تر می شد. با یک حساب سرانگشتی فهمیدم ساخت دستگاه دان کن زرشک هم برای باغدار گره گشا و سودآور است هم برای من!