برنامه‌های توسعه اغلب توسط دولت‌ها و از طریق استراتژی‌های بالا به پایین صورت می گیرد و این باور وجود داشت که تنها با فراهم کردن زیرساخت‌ها و تامین امکانات رفاهی، مشکلات روستایی برطرف خواهد شد. ولی اشتباه سیاستمداران و دولت مردان خیلی زود اثبات گردید و متوجه شدند که موارد فوق برای توسعه کافی نیست زیرا زیرساخت‌ها بدون توجه به نیازها و خواسته های واقعی بهره برداران صورت می گیرد و خود آنان در فرآیندهای توسعه دخالت داده نمی‌شوند. لذا همه کوشش‌ها برای بهبود زندگی روزمره آنان بیهوده خواهد بود. بنابراین باید به مردم در مورد مسایلی که به خود آنان مربوط می شود اجازه و فرصت اظهار نظر داد به علاوه آن ها را به فعالیت‌های مشارکتی تشویق نمود تا به عنوان رهبران محلی و بهره برداران ذینفع، نظر و رضایت آنان در هر پروژه‌ای لحاظ گردد.

دانلود مقاله